กิจกรรมวันแม่ : My Tear, My World

ข้อมูลเบื้องต้น

{ Winter Dark Theme }

เนื้อเรื่อง

My Tear, My World

“พี่คะ จะไปไหนเหรอ”

“...ไปทำธุระนะ เดี๋ยวก็กลับ เทียร์เป็นเด็กดีรอพี่อยู่บ้านนะ”

“...ค่ะ พี่กลับมาเร็วๆ นะ เทียร์เหงา”

มันตั้งแต่เมื่อไรกันนะ

ฉันเริ่มตั้งคำถามนี้เมื่อเริ่มเห็น ‘เทียร์’ น้องสาวซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉันเริ่มตีตัวออกห่าง เธอเริ่มดื้อและเอาแต่ใจ เมื่อก่อนตอนที่ฉันกลับมาบ้านเธอจะดีใจแล้ววิ่งมากระโดดคอจนแน่น ราวกับว่าฉันจะหายตัวไปต่อหน้าต่อตาเลยต้องรีบคว้าไว้ แต่ตอนนี้เธอกลับเมินหน้าหนีฉัน เหมือนฉันลืมซื้อเค้กของโปรดเธอ แล้วยังไม่ได้ไปง้อ

หรือจะเป็นช่องว่างระหว่างวัยกันนะ เพราะฉันก็ห่างจากเทียร์ตั้ง 10 ปี อาจจะหลงลืมความคิดของเด็กวัยกระเตาะไปแล้วก็ได้ ว่าเขาจะคิดยังไงกับนักธุรกิจที่เบื้องหลังเป็น ‘มาเฟีย’ ทรงอิทธิพลแบบฉันกัน

“นี่ เคน เทียร์กลับมาบ้านหรือยัง” ฉันถามเลขาคนสนิทที่นั่งทำงานหัวหมุนอยู่ด้านข้าง มีเลขาอย่างหมอนี่หนึ่งคน เหมือนมีเลขาชั้นยอดสิบคน นับว่าฉันตาถึงจริงๆ ที่เลือกหมอนี่มา

“เผื่อคุณจะทำงาน ‘หนัก’ จนเกินไป เลยลืมเวลา ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนแล้วครับ” คำตอบที่แอบกัดฉันนิดหน่อยที่ปกติฉันจะต้องถลึงตาไปให้เลขาที่ชอบพูดเกินหน้าที่ แต่ตอนนี้ฉันกลับปัดมันออกไปอย่างไม่สนใจ มือที่ควงปากกาอยู่หยุดแล้ววางลง

“งั้นเหรอ”

“มาสเตอร์ ผมว่าคุณควรไปพักสักเดี๋ยวจะดีกว่านะครับ” คำแนะนำของเคนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

“เทียร์เขาไม่ได้เข้ามากระโดดกอดฉันนานแล้วรู้มั้ย” ฉันเริ่มบทสนทนาใหม่กับเลขาคนสนิทที่ยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขยันขันแข็ง อย่างที่น่าจะมอบรางวัลขยันชนะเลิศไปให้สักรางวัล

“ผมไม่ทราบครับ” เลขาผู้ทรงภูมิหยุดงานที่ทำ แล้วเงยหน้ามามองเจ้านายของตัวเองที่นั่งเหม่อลอย ทั้งๆ ที่งานบนโต๊ะก็ยังไม่เสร็จอีกตั้งครึ่ง “แต่ผมก็พอจะทราบว่าเด็กสาวอายุ 18 ปีเขาเลิกกระโดดกอดคอพี่สาวกันนานแล้ว เพราะฉะนั้นไม่แปลกหรอกครับที่คุณเทียร์เขาไม่ได้กระโดดกอดคุณ”

คราวนี้ฉันหันไปถลึงตาใส่เลขาผู้รู้มาก เคนไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัว กลับดันแว่นกรอบบางบนหน้า แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ฉันว่าควรจะสั่งสอนเลขาคนนี้ให้เชื่อฟังมากกว่านี้ซะแล้ว

“ฉันจะไปหาเทียร์ นายก็ทำงานต่อไป วันนี้อย่าหวังว่าเสร็จโอทีแล้วจะได้เลิก ทำจนกว่างานบนโต๊ะนั่นจะเสร็จซะ” ฉันปรายสายตาเย็นชาไปให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป

หลังจากที่ร่างระหงออกจากห้องไป เลขาผู้มากความสามารถก็อดจะบ่นไม่ได้ “...แล้วมีวันไหนบ้างละครับที่ผมไม่ได้ทำงานโต้รุ่ง”  

แกร๊ก

ฉันพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุด เพราะกลัวว่าจะทำให้คนในห้องตื่น

หลายปีมานี้ฉันไม่ค่อยได้เข้ามาในห้องเทียร์บ่อยนัก เพราะตั้งแต่เธอเข้ามัธยม เธอก็ไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งในห้องส่วนตัว ฉันก็เข้าใจนะว่าใครๆ ก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวกันบ้าง แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นพี่เธอนะ ฉันควรจะได้รู้ความเป็นมาของชีวิตเธอบ้างสิ

เพราะเทียร์ไม่ยอมเล่าชีวิตในโรงเรียนให้ฟัง ฉันก็เลยชอบส่งคนไปติดตามแล้วให้รายงานชีวิตแต่ละวันของเทียร์มา ซึ่งแน่นอนว่าพอเทียร์รู้ก็โกรธมาก ถึงขนาดปิดประตูใส่หน้าฉัน!

ถึงฉันจะอยากรู้มากขนาดไหน ก็ไม่มีทางส่งลูกน้องโง่เง่าไปให้เทียร์จับได้อีกเด็ดขาด ช่วงนี้ฉันก็เลยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเทียร์เลย เพราะเหตุนี้แหละทำให้ฉันไม่มีสมาธิทำงานจนต้องแอบเข้ามาในห้องน้องสาวตัวเอง

ห้องนอนโทนสีชมพูหวานที่เป็นสีโปรดของเทียร์ยังคงมีข้าวของวางเรียงตามปกติ ยกเว้นก็แต่ไอ้ยักษ์หน้าขนที่วางอยู่บนเตียงของเทียร์ เทียร์มีมันตั้งแต่เมื่อไร ทำไมฉันไม่เคยเห็นมันเลย เทียร์ชอบไอ้นุ่มนิ่มหน้าขนนี่งั้นเหรอ

ฉันสาวท้าวอย่างแผ่วเบาไปที่เตียง ก่อนจะยืนประจันหน้ากับดวงตากลมโตสีดำสนิทไร้แวว ตรงหน้า ขนาดตุ๊กตาหน้าขนยังได้มาอยู่บนเตียงเทียร์ แต่พี่สาวอย่างฉันกลับไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องเนี่ยนะ!

ฉันเลิกสนใจตุ๊กตาตัวยักษ์แล้วย่อตัวลงไปนั่งข้างเตียง เพื่อให้เห็นใบหน้ายามหลับของเธอชัดๆ ใบหน้างดงามราวกับประติมากรรมชั้นยอดของเทวดา เครื่องหน้าทุกอย่างดูลงตัวหมดจด ไม่ว่าจะมองยังไงเทียร์ก็คือนางฟ้าตัวน้อยชัดๆ...นางฟ้าตัวน้อยของฉัน

ฉันมองใบหน้างดงามที่หายใจอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับสนิท พลางคิดถึงเรื่องสมัยก่อนที่พวกเรามักจะเล่นด้วยกันเสมอ

‘พี่คะ เมื่อไรคุณพ่อคุณแม่จะกลับ’ เทียร์ในวัยแปดขวบเอ่ยถามฉัน ในขณะที่ดวงตากลมโตยังมองไปที่บานประตูอยู่

‘อีกเดี๋ยวก็กลับมาแหละเทียร์ มาเล่นเกมกับพี่ดีกว่า พี่อยากเล่นเกมเศรษฐี’ ฉันฝืนยิ้ม พยายามไม่ทำให้เทียร์คิดมาก ถึงแม้จะรับรู้ได้ว่ามือตัวเองสั่นระริกจากคำบอกในโทรศัพท์เมื่อครู่

‘ไม่เอาอ่ะ พี่เก่งจะตาย เทียร์เล่นทีไรก็แพ้ทุกที’ เทียร์หันมาบอกด้วยใบหน้าพองลม ฉันระบายยิ้มน้อยๆ อย่างฝืนทน เทียร์ยังอยู่ที่นี่ ฉันยังมีเทียร์อยู่...

‘งั้นเล่นปาหมอนดีกว่า ใครโดนปาจนล้มไปก่อนถือว่าแพ้’ ฉันหยิบหมอนบนโซฟาขึ้นมา แล้วปาใส่เทียร์กะให้โดนเฉียดๆ เทียร์รีบกระโดดหลบ ก่อนจะหยิบหมอนมาปาใส่ฉันบ้าง

‘ได้เลย ครั้งนี้พี่ต้องแพ้เทียร์แน่!’ เทียร์หัวเราะร่าขณะกำลังวิ่งไล่ฉัน

ตุ้บ!

ฉันโดนหมอนอัดใส่หน้า ก่อนจะล้มลงไป

‘ฮ่าๆ เทียร์ชนะแล้ว เทียร์ชนะแล้ว เย้’ เด็กสาวตัวน้อยกำมือขั้นชูอย่างสนุกสนาน ถ้าเป็นปกติฉันคงเดินไปหยิกแก้มยุ้ยๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยวแน่ๆ

‘นี่ไงๆ พี่เห็นมั้ย เทียร์ชนะแล้วนะ อ๊ะ พี่ พี่เป็นอะไรไปนะ พะ พี่ร้องไห้งั้นเหรอ’ เทียร์พูดอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นน้ำตาฉันไหลอาบแก้ม ฉันเช็ดมันออกไปแต่มันก็ยังคงไหลออกมาใหม่อยู่ดี ราวกับว่ามันจะไม่มีทางหยุดไหล

‘เมื่อกี๊พี่คงหกล้มผิดท่านะ เลยเจ็บก้น เทียร์ไม่ต้องห่วงพี่หรอกนะ เจ็บแค่นี้พี่ทนได้’ ฉันพยายามจะลุกขึ้น แต่เรี่ยวแรงในกายเหือดหายไปหมด ไออุ่นเล็กๆ สัมผัสมาที่ไหล่ฉัน แล้วค่อยๆ ลูบหลังฉันอย่างปลอบโยน

‘โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ แพ้แค่นี้เอง พี่ไม่ใช่เด็กขี้แยนี่ เดี๋ยวพี่ก็ลุกขั้นมาใหม่ มาจัดการกับเทียร์ให้แพ้บ้าง แต่ตอนนี้หยุดร้องซะนะ’ คำปลอบโยนที่อ่อนโยนที่สุดกลับไมได้ทำให้น้ำตาของฉันหยุดไหล ทว่ามันเหมือนกับเป็นเชือกเส้นสุดท้ายของฉันที่ถูกสะบั้นออก เขื่อนน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย ฉันสะอื้นตัวโยนในอ้อมกอดของเทียร์

ใช่แล้ว เทียร์พูดถูก ล้มแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ฉันจะต้องลุกขึ้นมาใหม่ และจัดการกับ ‘พวกมัน’ ให้ถึงที่สุดให้ได้!

“ฮึก อือ” ฉันตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงครางของเทียร์ ดวงหน้าที่เคยหลับสนิทตอนนี้กลับบิดเบี้ยว เมือนกำลังจมดิ่งสู่ฝันร้าย

ฉันเอื้อมมือไปลูบศีรษะมนอย่างปลอบโยน ตั้งแต่ที่คุณพ่อคุณแม่ได้จากไปเมื่อสิบปีก่อนก็ไม่เคยมีคืนไหนที่ฉันหลับสนิท แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ยอมให้เทียร์จะต้องมาทนทุกข์ทรมานด้วย ฉันจะสร้างโลกที่มีแต่ฝันหวานให้กับเธอ นางฟ้าตัวน้อยของฉัน

เมื่อเห็นว่าเทียร์กลับมาหลับสนิทแล้ว ฉันก็หยัดตัวยืนขึ้น จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมน

“อีกไม่นานโลกของเธอจะเป็นจริง ฝันดีนะ นางฟ้าของพี่”

 “เคลียร์งานเสร็จหรือยังเคน” ฉันถามขณะเปิดเอกสารในมือ ทำไมมันมีเยอะนักนะ

“ถ้าหมายถึงของเมื่อวานเรียบร้อยแล้วครับ แล้วมาสเตอร์ละครับ ‘เสร็จเรียบร้อย’ หรือยัง” น้ำเสียงยอกย้อนของเลขาที่น่าจับไปฝึกมารยาทสักเดือน ทำให้ฉันโยนเอกสารในมือที่ตรวจเสร็จแล้วไปให้

ตุ้บ

“นอกจากจะชอบอู้แล้วยังมารยาทเสียอีกนะครับ” เคนรับเอกสารที่ฉันโยนไปให้อย่างง่ายดาย แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ถึงงานของเมื่อวานจะเสร็จแล้ว แต่งานของวันนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มี ดูจากใต้ตาที่ดำทะมึนแล้วคงยังไม่ได้นอนมาสามวัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสามารถทำงานได้คล่องแคล่วว่องไวถูกต้องแม่นยำ ถ้าไม่นับเรื่องชอบกัดฉันก็ถึงว่าเป็นเลขายอดเยี่ยมที่หาได้ยาก

“ฉันก็นั่งทำอยู่นี่ไง เลิกแขวะฉันซะที” ฉันยกกาแฟดำขึ้นมาจิบแก้ง่วง แล้วยกมือนวดขมับที่ไม่ได้แตะหมอนมาสองวันแล้ว

“ฉันว่านายไปพักหน่อยดีกว่า ฉันยังไม่อยากได้เลขาซอมบี้” ฉันหันไปบอกกับเลขาคนสนิทที่ยังรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ไม่หยุด เหมือนกำลังอารมณ์เสียอยู่ซะด้วย

“ว่าไงนะครับ เมื่อกี๊ผมไม่ทันฟัง” เคนเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาใกล้ล่องลอยเต็มที่

“ฉันบอกให้ไปพัก เดี๋ยวนี้ด้วย” เคนกระพริบตาทีหนึ่งเหมือนเรียกสติ ก่อนจะตอบกลับมา

“แต่ว่าก็ใกล้ถึงกำหนด ‘นั่น’ แล้ว...”

“ฉันบอกให้ไปพักก็พัก ถ้านายไม่ทำตามก็เขียนใบลาออกส่งมาได้เลย” เคนชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนจะยอมทำตามแต่โดยดี

“ครับ” เมื่อได้ยินคำตอบรับที่น่าพอใจ ฉันก็เริ่มหยิบเอกสารต่อไปมาดู

“แต่ผมว่ามาสเตอร์ก็น่าจะไปพักด้วยเหมือนกัน โหมงานเกินไปก็ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” เลขาจอมปากมากหันมาบอกก่อนที่จะออกนอกห้องไป

“รีบๆ ไสหัวไปได้แล้ว!”

“งั้นผมจะเรียกคุณทะ”

“ไม่ต้องเรียก ถ้าขืนนายพูดอีกแค่คำเดียว นายถูกฉันยิงทิ้งแน่!” ฉันขู่ด้วยปืนสีดำวาวในมือ ถลึงตาใส่ไปให้อย่างโมโห เลขาหน้าตายยักไหล่ทั้งสองข้าง ก่อนจะค้อมตัวแล้วงับประตูปิดลง

ฉันวางปืนในมือลง แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ถึงอยากจะพักแค่ไหนก็ไปไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้วันเกิดเทียร์ ฉันจะจัดงานวันเกิดให้ทั้งวัน แน่นอนว่าฉันจะไม่อุดอู้อยู่ในห้องนี้เด็ดขาด ถ้าเป็นปีอื่นๆ ฉันไม่สนหรอกว่างานจะกองท่วมตัวขนาดไหน แต่เพราะปีนี้มีนัดสำคัญของพวก ‘มาเฟีย’ ที่เป็นวันนัดครอบรอบอยู่ด้วย ฉันถึงต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จ

แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูโดยไร้เสียงเคาะประตูก่อน

แกร๊ก

ฉันทิ้งปากกาในมือลงฉับพลัน แล้วหยิบปืนพกที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาทันทีตามสัญชาติญาณ ไม่มีใครที่เข้าห้องนี้มาโดยที่ยังไม่ได้เคาะประตูก่อน แม้แต่เคนก็ต้องเคาะประตูก่อนทุกครั้ง

“ทะ เทียร์” ฉันอึ้งค้างเมื่อเห็นว่าผู้บุกรุกไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่ฉันรักที่สุด เทียร์

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่เมื่อได้สติก็เปลี่ยนสีหน้ามาเป็นบึ้งตึง

“นี่พี่เอาปืนจ่อทุกคนที่เข้ามาในห้องนี้เลยหรือไง ไร้มารยาท!” ฉันรีบวางปืนลง ใจคิดอยากจะเขวี้ยงมันไปให้พ้นหน้าซะตอนนี้ โทษฐานที่ทำให้เทียร์ตกใจ (ได้ข่าวว่ามีคนหยิบมันขึ้นมาเอง)

“พี่ขอโทษนะเทียร์ แต่ปกติไม่มีใครเข้ามาห้องนี้โดยที่ไม่ได้เคาะประตู และปกติเทียร์เองก็ไม่ได้” ...เข้ามาห้องนี้

“จะพูดว่าเทียร์ผิดที่ไม่ได้เคาะประตูงั้นสิ พวกมาเฟียเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง ไม่ยอมรับผิด” เทียร์พูดตัดบทขึ้นมา ฉันได้แต่จนใจ ก่อนจะเหลือบไปเห็นถาดสีเงินในมือบอบบาง

“...นี่เทียร์เอาอาหารว่างมาให้พี่เหรอ” เทียร์ก้มไปมองถาดสีเงินในมือที่มีถ้วยกาแฟร้อนกับขนมเค้กน่าตาน่าทาน ก่อนจะบุ้ยปากแล้วตอบว่า

“ตอนแรกก็กะจะเอามาให้ พี่เคนบอกว่าพี่ทำงานหนักไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่เห็นพี่มีแรงขนาดยกปืนขึ้นมาจ่อคนได้แล้ว เทียร์เอากลับไปดีกว่า” ฉันได้ยินก็ยิ้มอย่างดีใจ บางทีมีลูกน้องปากมากก็ดีเหมือนกัน ดูสิ เทียร์ที่น่ารักถึงกับยกอาหารว่างมาให้ฉันเชียว!

“ไม่ๆๆ ตอนนี้พี่หิวจะตายแล้วเทียร์เอาเค้กมาให้พี่หน่อยสิ” เทียร์พองลมที่แก้มก่อนจะยอมยกถาดอาหารว่างมาให้แต่โดยดี

“กินแล้วไปนอนซะด้วย เทียร์ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้าน” พูดจบร่างของสาวน้อยก็สะบัดก้นเดินจากไป ฉันอดที่จะอมยิ้มกับกิริยาน่ารักแบบนี้ไม่ได้ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ ใช่ ‘ซึน’ หรือเปล่า

ฉันยังไม่ทันได้อิ่มเอมกับความสุขอย่างเต็มที่ ประตูก็เปิดดังปังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้เอาปืนยกขึ้นจ่อ เพราะคิดว่าอาจจะเป็นเทียร์...

“มาสเตอร์ แย่แล้วครับ!” กลับเป็นเลขาจอมปากมากคนนี้ซะได้ ฉันขมวดคิ้วมองอาการรีบร้อนของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ เก็บเรื่องไร้มารยาทนั่นไปก่อน ไม่บ่อยนักที่เคนจะหลุดมาดนิ่งกลายเป็นร้อนรนขนาดนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่

“มีอะไร” เคนพยายามเก็บท่าทีที่ตื่นตระหนก ก่อนจะค่อยๆ เล่าเรื่องออกมา

“พวกเราถูกโจมตีครับ ดูท่าพวกนั้นจะเป็นพวกนักฆ่ามากันไม่กี่คน ว่องไวและชำนาญมากจุดประสงค์ก็เพื่อที่จะมาจับตัวคุณเทียร์ และพวกมันก็หนีไปแล้วครับ” ฉันเบิกตากว้าง ทุกสิ่งเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนทุกอย่างจะกลับมาแล่นพล่านทั่วร่างกาย

“นายว่าไงนะ นายปล่อยให้เทียร์โดนจับตัวไป ทั้งๆ ที่เทียร์พึ่งเดินออกจากห้องนี้ไม่กี่นาที พวกนายทำงานประสาอะไรกันแน่ ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง!” ฉันตวาดออกไปด้วยความเดือดดาล ฉันพยายามใจเย็นให้มากที่สุด เวลาเป็นเรื่องเทียร์ทีไร ฉันมักจะใจร้อนและทำพลาดทุกครั้ง แต่ครั้งนี้...มันต้องห้ามพลาดแม้แต่นิดเดียว  

“ผมต้องขอโทษจริงๆ ครับ แต่ตอนนี้คนในคฤหาสน์ไม่อยู่เกือบหมดเพราะต้องไปเตรียมงาน ‘วันครบรอบ’ ที่อิตาลี แต่พวกที่เหลือตอนนี้ผมสั่งให้ตามพวกนั้นไปอยู่ครับ มาสเตอร์ไม่ต้องกังวล คุณเทียร์จะต้องปลอดภัย ดูจากที่มันแค่ลักพาตัวไปเฉยๆ ไม่ได้ ‘ฆ่า’ ทันที คดว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงก็คงจะเป็นตัวมาสเตอร์”

ฉันรู้สึกเหมือนหมดแรงเมื่อได้ยินคำว่า ‘ฆ่า’ แค่คิดสภาพเทียร์ถูกพวกมันฆ่าแล้ว หัวใจฉันก็สั่นไหวไปหมด เหมือนมันถูกบีบจะแหลกสลายคามือ แค่แรงจะยืนยังไม่มี เหมือนโลกทั้งใบมันเคว้งคว้าง...

“มาสเตอร์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเคน ฉันก็สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ออกไป ตอนนี้เทียร์ยังไม่ตาย และฉันก็จะไม่ยอมให้เทียร์ตายด้วย ฉันสาบานว่าจะล่าพวกที่ลักพาตัวเทียร์ให้หมด แม้กระทั่งหมาเฝ้าประตูก็อย่าหวังว่าจะรอด! 

“สั่งออกไป ใช้กำลังของเราทั้งหมดค้นหาตัวเทียร์ให้เจอ ไม่ว่าจะวิธีไหนต้องหาตัวเทียร์เจอให้เร็วที่สุด เจอแล้วติดต่อฉันด่วน”

“ผมสั่งไปแล้วครับมาสเตอร์ แล้วนั่นมาสเตอร์จะไปไหน” เคนถามอย่างแปลกใจสุดขีด เมื่อเห็นเจ้านายของเขาทำท่าจะออกไปข้างนอก เวลานี้มาสเตอร์ไม่น่าจะออกไปไหนได้

“ไปหาคนที่ช่วยเทียร์ได้ ฉันต้องการให้เทียร์ปลอดภัย 100 เปอร์เซนต์” ฉันตอบเสียงเรียบ เทียร์คือโลกทั้งใบของฉัน แก้วตาดวงใจที่สำคัญกว่าใครทุกคน ฉันจะไม่มีวันให้เธอเป็นอันตราย ต่อให้ต้องจับเธออยู่แต่ในกรงทอง ฉันก็จะทำ ถ้ามันทำให้เธอปลอดภัย นางฟ้าตัวน้อยของฉัน...เทียร์